ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΕΙ

    Πριν από χρόνια πολλά, σε μια ήσυχη κοιλάδα, ξεχώριζε ένα βουνό τόσο ψηλό που η κορυφή του χανόταν μέσα στην ομίχλη. Οι άνθρωποι της κοιλάδας το λάτρευαν, το έβλεπαν όχι μόνο τόσο ψηλό, αλλά και ότι αυτό τίποτα δεν το επηρεάζει, τίποτα δεν το αγγίζει. Και όμως αυτό το βουνό ένιωθε. Ένιωθε τις ακτίνες του ήλιου να αντανακλούν πάνω του. Τους ανέμους να το χαϊδεύουν. Τις καταιγίδες να το φωτίζουν με την ξαφνική τους λάμψη.  Άκουγε και τα δέντρα να του λένε "Εδώ θα είσαι πάντα, ακίνητος σβώλος για να τρεφόμαστε εμείς".  Και τους αετούς "Θα πετάμε γύρω σου, και ακόμη πιο ψηλά σου. Εσύ εκεί θα στέκεσαι και θα κρατάς τον ουρανό".

    Σχεδόν τους είχε πιστέψει και σχεδόν το είχε δεχτεί ότι αυτή είναι η θέση του. Αλλά μια μέρα, ένας τοσοδά σπόρος, άγνωστο από πού και πώς, πέφτει σε ένα σημείο του, σε ένα σημείο που υπήρχαν μόνο  βράχια. Ο σπόρος έλεγε και ξαναέλεγε τον καημό του "Θέλω να αναπτυχθώ, αλλά χωρίς  χώμα δεν θα τα καταφέρω". 

    Κάποια στιγμή το βουνό του μίλησε "Θα το δεις να αναπτύσσεσαι, θα αλλάξω και εγώ όσο μπορώ. Ναι μπορώ!". Σε εκείνο το βραχώδες μέρος, ξαφνικά ανοίγει μία σχισμή, βαθιά και πλούσια σε χώμα. Ο καρπός έγινε δέντρο, με γερά κλωνάρια, σχεδόν καλούσε τα πουλιά να κάθονται πάνω τους και να τραγουδούν. 

    Το βουνό έτσι και έκανε, όποτε κάποιος καρπός, άγνωστο από πού και πώς, έπεφτε, επιθυμούσε να φυτρώσει και του ζητούσε να το βοηθήσει. Άρχισε να αλλάζει, σαν κάπως να χαμήλωνε, και όλο και πιο καταπράσινα δέντρα να φυτρώνουν σε αυτό. Όλο και περισσότερα κελαηδίσματά να ακούν οι άνθρωποι και ολοένα περισσότερο να το ευχαριστούν.