ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ

ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ

            Μια φορά κι έναν καιρό μια μητέρα λάτρευε τη μουσική. Η ίδια τραγούδαγε κι έπαιζε ακορντεόν. Ήθελε κι ο γιος της να αγαπήσει τη μουσική. Ένιωθε ότι δεν θα τα κατάφερνε. Κάλεσε έναν έμπειρο δάσκαλο κιθάρας. Μετά από λίγο καιρό, ο δάσκαλος είπε στη μάνα “Δεν δείχνει να του αρέσει. Μόνο με τα παιγνίδια του παίζει”. Η μάνα του λέει “Εσύ να έρχεσαι να παίζεις. Να σε ακούει”. Έτσι κι έγινε. Το παιδί μεγάλωνε και καταλάβαινε ότι καλύτερο παιγνίδι από τις νότες δεν υπάρχει. Τις νότες μπορούσε να τις μεταφέρει παντού. Έπαιζε έπαιζε, ώσπου το λαούτο δεν τον ακολουθούσε σε όλες τις νότες που ήθελε να παίζει. Βλέπεις το ηχείο γέμιζε από νότες και κάποιες πνίγονταν και χάνονταν. Έφτιαξε, λοιπόν, ένα δικό του λαούτο που άφηνε τις μουσικές του ελεύθερες να ταξιδεύουν.

Δημήτρης Σιδερής- Ηλεκτρικό Λαούτο

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

            Όπως ξέρετε, η Περσεφόνη ένα συνεχές ανέβα – κατέβα έκανε. Έξι φεγγάρια πάνω στη γη. Έξι φεγγάρια κάτω. Τα μερόνυχτα που περίσσευαν ήταν κάπου στο ενδιάμεσα - μέσα στη γη. Με πορεία τη μία προς τα κάτω. Την άλλη προς τα πάνω. Αυτό συνέβαινε για πολλά πολλά χρόνια. Ώσπου έχασε το δρόμο. Ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσει τη μάνα της. Άρχισε να κατεβαίνει. Ξάφνου μία τσάπα τη χτυπά στην πλάτη. Γεμάτη αίματα να την πίσω στην αγκαλιά της μάνας. Μέχρι να γίνει καλά περνούσαν μέρες και νύχτες. Κι ο έρμος ο Άδης να τη λαχταρά. Έγινε καλά με τον καιρό. Κατεβαίνει στην αραχνιασμένη κλίνη. Μέχρι, όμως, να χορτάσουν αγάπη και φιλί, ξεχάστηκαν. Κι οι άνθρωποι πάνω είχαν αρχίσει να τη λαχταρούν. Μπας και δουν κάνα λουλούδι να ανθίζει, κάνα καρπό να ξεφυτρώνει, κάνα φύλλο να πρασινίζει... Έρχεται. Χαρές η μάνα. Όλα ανθισμένα. Ο καιρός περνά γρήγορα. Λαχταρά κι αυτή την αγκάλη την ερωτική. Αρχίζει να κατεβαίνει. Ένα τρυπάνι την βρίσκει στο κεφάλι. Της ανοίγει τρύπα βαθιά. Μερόνυχτα και μερόνυχτα πολλά χρειάστηκαν και γιατροσόφια πολλά για να γιάνει. Ο Άδης να μαραζώνει...Επιτέλους σμίγουν. Θες η νοσταλγία, θες η ανησυχία, θες ο έρωτας, ο Άδης δεν την άφηνε να φύγει... Οι άνθρωποι βυθίζονταν στην απελπισία. Φοβόντουσαν ότι η Περσεφόνη δεν θα ξανάρθει. Μπας κι έχασε για πάντα το δρόμο;

https://www.youtube.com/watch?v=lImBKj9KV0k&list=RDlImBKj9KV0k

Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

                                     Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

      Κάποτε ένα μικρό σκυλί “πετάχτηκε” στους δρόμους μιας μεγάλης πολιτείας. Κάπως βρώμικης. Όχι και με τόσο φιλικούς ανθρώπους. Βλέπεις οι δήθεν άνθρωποι του λέγανε “δεν μπορούμε να το κρατήσουμε”, “με δυσκολία τα βγάζουμε πέρα εμείς”, “να ταΐζουμε τώρα κι αυτό;”. Το αυτό. Με τον καιρό ονομάστηκε ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ. Ίσως το σώμα του να θύμιζε λουκάνικο. Ίσως να κυνήγησε κάποτε ένα λουκάνικο που κρεμόταν έξω από κανένα φορτηγό-ψυγείο. Ποιος ξέρει; Θα ήθελα να πιστέψω ότι ονομάστηκε έτσι, επειδή όποιος το έβλεπε θαμπωνόταν από την ομορφιά του και φώναζε “LOOK!”.

       Στους κεντρικούς δρόμους της μεγάλης πολιτείας χαιρόταν να είναι μαζί με ανθρώπους “με καρδιά”. Που κρατούσε ο ένας σφιχτά το χέρι του άλλου. Που ύψωναν μέχρι τον ουρανό τις χαραγμένες σε πανιά επιθυμίες τους. Κι ο ουρανός να τους δώσει το δίκιο τους. Αυτοί ήταν οι φίλοι του. Μαζί τους διέσχιζε τους δρόμους. Αγωνίζονταν για έναν καλύτερο κόσμο. Τίποτα δεν τους εμπόδιζε. Κανέναν δεν φοβόνταν. Ποιον να φοβηθούν άλλωστε; Κάτι πανομοιότυπα ανθρωπάκια “δίχως καρδιά”; Που επιθυμίες δεν είχαν. Που δίκιο δεν ήξεραν τι είναι. Που στέκονταν ακίνητοι σαν να μην έρρεε αίμα στις φλέβες τους.

        Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι, οι “με καρδιά” αλλά και κάποιοι από τους “δίχως”, ακόμη τον θυμούνται. ΤΟΝ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ.

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ 2004-2014

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΗ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΗ

           Κάποτε ένα έντομο, τόσο δα μικρό, άλλοι το λένε “μάντη”, άλλοι “αλογάκι της Παναγίτσας” προσευχόταν. Στη μέση του δρόμου! Να νόμιζε ότι η προσευχή του σταματά τα πάντα γύρω του; Ποιος ξέρει; Και τότε ένα κάρο ερχόταν ευθεία καταπάνω του! Ούτε που μετακινήθηκε, έστω λίγο στο πλάι. Έμεινε εκεί. Σήκωσε τα μπροστινά μακριά του πόδια ψηλά. Όσο πιο ψηλά μπορούσε. Και όλο θυμό! Νόμιζε πως θα σταματούσε το κάρο.

“Do you know the fate of the praying mantis?  It angrily stretches out its arms to arrest the progress of the carriage, unconscious of its inability for such a task, but showing how much it thinks of its own powers.  Be on your guard, be careful.  If you cherish a boastful confidence in your own excellence, and place yourself in a collision course with another, you are likely to incur the fate of the praying mantis.” Zhuangzi

HISTOIRE ALL’ AMORE

             Όταν κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά, νιώσαμε πόσο πολύ μοιάζαμε. Ίδιοι μα ίδιοι... Με τον καιρό φάνηκε ότι δεν μοιάζαμε και τόσο... πολύ... Τότε αρχίσαμε να βλέπουμε αφ’ υψηλού ο ένας τον άλλο, σε ό,τι αλλιώτικο έδειχνε. Μέχρι που ο ένας μας “έστυψε” τον άλλο σ’ ό,τι καλό είχε. Μετά “μαχαιρωθήκαμε”. Ο καθένας μας, μόνος του, ένιωθε ξεφλουδισμένος, έχοντας χάσει ό,τι πιο πολύτιμο, "το μισό του εαυτό".