Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

                                     Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

      Κάποτε ένα μικρό σκυλί “πετάχτηκε” στους δρόμους μιας μεγάλης πολιτείας. Κάπως βρώμικης. Όχι και με τόσο φιλικούς ανθρώπους. Βλέπεις οι δήθεν άνθρωποι του λέγανε “δεν μπορούμε να το κρατήσουμε”, “με δυσκολία τα βγάζουμε πέρα εμείς”, “να ταΐζουμε τώρα κι αυτό;”. Το αυτό. Με τον καιρό ονομάστηκε ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ. Ίσως το σώμα του να θύμιζε λουκάνικο. Ίσως να κυνήγησε κάποτε ένα λουκάνικο που κρεμόταν έξω από κανένα φορτηγό-ψυγείο. Ποιος ξέρει; Θα ήθελα να πιστέψω ότι ονομάστηκε έτσι, επειδή όποιος το έβλεπε θαμπωνόταν από την ομορφιά του και φώναζε “LOOK!”.

       Στους κεντρικούς δρόμους της μεγάλης πολιτείας χαιρόταν να είναι μαζί με ανθρώπους “με καρδιά”. Που κρατούσε ο ένας σφιχτά το χέρι του άλλου. Που ύψωναν μέχρι τον ουρανό τις χαραγμένες σε πανιά επιθυμίες τους. Κι ο ουρανός να τους δώσει το δίκιο τους. Αυτοί ήταν οι φίλοι του. Μαζί τους διέσχιζε τους δρόμους. Αγωνίζονταν για έναν καλύτερο κόσμο. Τίποτα δεν τους εμπόδιζε. Κανέναν δεν φοβόνταν. Ποιον να φοβηθούν άλλωστε; Κάτι πανομοιότυπα ανθρωπάκια “δίχως καρδιά”; Που επιθυμίες δεν είχαν. Που δίκιο δεν ήξεραν τι είναι. Που στέκονταν ακίνητοι σαν να μην έρρεε αίμα στις φλέβες τους.

        Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι, οι “με καρδιά” αλλά και κάποιοι από τους “δίχως”, ακόμη τον θυμούνται. ΤΟΝ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ.

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ 2004-2014