Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
Όπως
ξέρετε, η Περσεφόνη ένα συνεχές ανέβα
– κατέβα έκανε. Έξι φεγγάρια πάνω στη
γη. Έξι φεγγάρια κάτω. Τα μερόνυχτα που
περίσσευαν ήταν κάπου στο ενδιάμεσα -
μέσα στη γη. Με πορεία τη μία προς τα
κάτω. Την άλλη προς τα πάνω. Αυτό συνέβαινε
για πολλά πολλά χρόνια. Ώσπου έχασε το
δρόμο. Ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσει
τη μάνα της. Άρχισε να κατεβαίνει. Ξάφνου
μία τσάπα τη χτυπά στην πλάτη. Γεμάτη
αίματα να την πίσω στην αγκαλιά της
μάνας. Μέχρι να γίνει καλά περνούσαν
μέρες και νύχτες. Κι ο έρμος ο Άδης να
τη λαχταρά. Έγινε καλά με τον καιρό.
Κατεβαίνει στην αραχνιασμένη κλίνη.
Μέχρι, όμως, να χορτάσουν αγάπη και φιλί,
ξεχάστηκαν. Κι οι άνθρωποι πάνω είχαν
αρχίσει να τη λαχταρούν. Μπας και δουν
κάνα λουλούδι να ανθίζει, κάνα καρπό να
ξεφυτρώνει, κάνα φύλλο να πρασινίζει...
Έρχεται. Χαρές η μάνα. Όλα ανθισμένα. Ο
καιρός περνά γρήγορα. Λαχταρά κι αυτή
την αγκάλη την ερωτική. Αρχίζει να
κατεβαίνει. Ένα τρυπάνι την βρίσκει στο
κεφάλι. Της ανοίγει τρύπα βαθιά. Μερόνυχτα
και μερόνυχτα πολλά χρειάστηκαν και
γιατροσόφια πολλά για να γιάνει. Ο Άδης
να μαραζώνει...Επιτέλους σμίγουν. Θες
η νοσταλγία, θες η ανησυχία, θες ο έρωτας,
ο Άδης δεν την άφηνε να φύγει... Οι άνθρωποι
βυθίζονταν στην απελπισία. Φοβόντουσαν
ότι η Περσεφόνη δεν θα ξανάρθει. Μπας
κι έχασε για πάντα το δρόμο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου