Η ΜΥΛΩΝΟΥ

    Κάποτε σε έναν μύλο μακρινό η γυναίκα του μυλωνά του’ λεγε “Άνδρα μου αγαπημένε μου, να φύγουμε σιγά σιγά, αρχίζει και νυχτώνει”. Της έλεγε “Δεν πάω πουθενά! Δεν τα βλέπεις τα σακιά;”. “Άντρα μου, τέτοιες μέρες που είναι εσύ θα μένεις εδώ στο μύλο”. “Γυναίκα τα βλέπεις τα σακιά, θα τα αλέσω τη νύχτα”. “Άνδρα μου, αγαπημένε μου, πάμε να φύγουμε”. Της λέει “Άμα θες να φύγεις, άμε. Πήγαινε. Στο καλό”.