[Ω ΤΙ ΠΛΕΞΟΥΔΕΣ!]

    Τότε ακούγεται ένας από δαύτους να λέει “Ξέρεις κι εσύ, κυρά μου, να χορεύεις;”. “Λίγο, κάτι λίγο”. Άλλος της λέει “έλα να χορέψουμε”. “Όχι, όχι δεν μπορώ”. Ένας της φωνάζει “Ή καζάνι ή χορός!”. “Πάμε, παλικάρια μου, να χορέψουμε, τι καθόμαστε!”. Χορεύουν. Λύνει τη μαντίλα της. Ακούγεται να λέει ένας “Αδέρφια, ο μαύρος λάλησε”. “Άσε, βρε αδερφέ, τώρα χορεύουμε, έχουμε χρόνο”. Και χορεύουν χορεύουν. Λύνει τη μία της πλεξούδα. Και λέει άλλος “Αδέρφια, λάλησε και ο κόκκινος”. “Κάτσε βρε, να δούμε, λύνει και την άλλη της πλεξούδα”. Αργά αργά αυτή. Ακούγεται και ένας, τρεμουλιαστά, “Αδέρφια, τρεχάτε ποδαράκια μας, και ο άσπρος, και ο άσπρους λάλησε. Ξημέρωσε”. Τρέχουν αυτοί, σώθηκε αυτή.