Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΡΟΝΙΔΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο μακρινό. Σε ένα Χάος, σε έναν άγονο αγριότοπο ζούσε ένας γεροδεμένος δυνατός άντρας. Κρόνο, θαρρώ, τον λέγανε. Ήτανε πολύ ζόρικος. Με τον πατέρα του ούτε καλημέρα δεν έλεγε. Πια. Ζούσε με τη γυναίκα του. Τη γλυκιά και μελιστάλακτη, Ρέα. Όμορφη και καλοσυνάτη. Με τρυφερότητα χάιδευε και μιλούσε στον Κρόνο. Αλλά αυτός συνήθως της έλεγε “Μη μου μιλάς!”, “Πάλι μιλάς;”, “Γιατί μιλάς;”. Μα η καημένη σε ποιον άλλο να μιλήσει; Ζούσαν μόνοι τους. Θα μπορούσαν να έχουνε παιδιά. Ο Κρόνος δεν ήθελε. Πώς και δεν ήθελε;

(32) (PDF) "Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΡΟΝΙΔΗΣ" ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΓΗΣ | Dimitra Li - Academia.edu

 Δυστυχώς κανείς άλλος όσο αυτός δεν έχει μάθει, από τα μικρά του, ότι δεν έχει και πολλή ζωή μπροστά του. Βλέπεις, τέτοια είναι η μοίρα των θνητών! Να μεγαλώνουν με τραγούδια δοξασμένα για μάχες και κατορθώματα μεγάλων ανδρών! Να ακούει από τον πατέρα του για όλα αυτά τα μεγάλα πράγματα, βλέπεις, και εγώ να κρύβομαι για να μη βλέπει ότι θρηνώ τον θάνατό του, από τη στιγμή που γεννήθηκε. “Κρυφή πληγή”, με έχει ονομάσει, πόσες φορές, ο πατέρας του. “Να μην πλάγιαζες μαζί μου!”, έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά δεν το έχω ξεστομίσει. Αχ άνδρες...

    

                                                        Η ΘΕΤΙΔΑ 

 Τι με έχει αναγκάσει να μην είμαι στο πλευρό του παιδιού μου; Ο Πηλέας με έχει περιφέρει ως τη μεγαλύτερη νίκη της ζωής του σαν να μου έχει χαράξει στο μέτωπο “Δείτε την! Θεά και με υπηρετεί, μου υποτάσσεται, με υπακούει. Είμαι τεράστιος, με μένα από πάνω της ξεχνά και ποια είναι!”. Στο παλάτι το μόνο που έχει ακουστεί είναι οι δικές μου σιωπές, τόσο ηχηρές, τόσο βροντερές. Άλλωστε, τότε, ακουγόταν από παντού “Στη γυναίκα αρμόζει η σιωπή”, χωρίς μάλλον να έχουν καταλάβει πόση δύναμη έχει η σιωπή. Αχ άνδρες...

                                                            Η ΘΕΤΙΔΑ 

 

“Με ζω και με μαθαίνω”, “Ξανθομαλλούσα μου!”, “Ας με θυμάσαι όπως θες. Ξέρεις τα χρόνια περνούν, δεν θα έχω πια ξανθά μαλλιά. Να είμαι εγώ, πριν να είναι αργά.”, “Είσαι η κόρη μου”.

                                                            Η ΠΕΤΡΟΣΙΝΕΛΛΑ 

 

Αυτή είμαι, η Μαρία! Η πόρτα μου ανοιχτή προς τη Ζωή! Τη διαβαίνουν ταξιδιώτες, τους προσφέρω, τους ακούω και μαθαίνω από τις διαδρομές, τις ιστορίες τους. Ταξιδεύω και εγώ μαζί τους!

                                                                                                          

 Και εγώ παραπονέθηκα “Να σε δω όπως είσαι πραγματικά!” δύσπιστη μήπως και καλά δεν ήταν αυτός που μου έλεγε. “Να έρθεις όπως φανερώνεσαι στην Ήρα, όταν επιστρέφεις σε αυτήν που αιώνια σε περιμένει να γυρίσεις”. Έτσι και έκανε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Μη σε μέλει

την υπόσχεση κρατώ

Μη σε μέλει

το τέλος μας θωρώ

                                                        Η ΣΕΜΕΛΗ 

     Ώσπου, μία νύχτα, σμίξαμε με τους δικούς της. Τότε μου λέει “Έμαθες πολλά μαζί μου. Τώρα θα συνεχίσεις το ταξίδι σου, αλλά όχι μόνη, βλέπεις εκείνη την καλύβα. Εκεί μένει ένα καλοκάγαθο παλικάρι, είναι το ταίρι σου.” Την κοίταξα, σαν να μην την πίστευα. “Κοίτα, εσύ δεν το ξέρεις, αλλά το ξέρουν τα πόδια σου. Ακολούθα τα. Με αυτό το παλικάρι θα κάνεις πολλά παιδιά και θα τους μάθεις όσα έμαθες κοντά μου. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει Ζωή”. Έτσι και έγινε και για αυτό ακόμη ζούμε.

                                                                                                           Η ΑΛΟΥΝΑ

 

Δεν άντεξα, έσπασα την κλειδαριά σου.

Βυθίστηκα μέσα σου.

Θαλασσοταραχή, μπορεί και να πνιγόμουν.

Έψαχνα έναν κορμό

από κάπου να κρατηθώ.

Με ξέρασες!

Δεν αναρωτήθηκα τότε

αν το μέσα σου ήταν το κάτοπτρο

του δικού μου ανεμοστρόβιλου.

 

Η δική σου παρουσία - μέσα μου - με κάνει δυνατή.

Από τη ζωή κι αν έφυγες, η δίοδος ας μένει ανοικτή.

 

Στης παραλίας την ομπρέλα

την γερμένη

που έμοιαζε

με κλαδί μακρύ αδύναμο

κομμένο αρμυρίκι -

τα νύχια σου έξυνες

και το πρόσωπο σου

έλαμπε απ’ απόλαυση

μικρό του δρόμου

αιλουροειδές-

χωρίς καμία έγνοια

για τις γυροβολιές της ζωής

Κι εθύμωσε ο Ουρανός, άρχισε καρφιά να ρίχνει. 

ΑΝΑΠΝΕΩ  

Στου μυαλού τη χύτρα

αναμοχλεύει το σκοτάδι 

αναφλέγεται το φως 

η μείξη, 

η αιώρηση, 

ο αποχαιρετισμός τους 

μου ανοίγει πέρασμα 

και ναι - ΑΝΑΠΝΕΩ 

 il mio dolore-

li sentono 

gli alberi

la natura 

mi abbraccia 

- la mia grotta 

la mia energia- 

la mia scura 

pullisce 

il sole 

tutto per tutto 

la mia amica 

sempre 

la luna 

TI PREGO 

Una sola volta ancora

Io figlia tua 

Molti anni fa 

Io pottesi sentirsi 

sicura 

proteggiata

e quindi potrei 

vivere

la mia vita 

- Io ho bisogno di quello solo 

Io cerco di questo molti anni

TI PREGO 

Cattura l'altri 

Lo tuo sguardo profondo 

L'energia tutta

Si raddia nel tuo corpo  

Si raddia negli tuoi occhi 

Il mondo dei Lupi

 "aggrapparsi" 

gli abbracci stretti 

il mio corpo, le bracci 

sugli alberi 

il mio proteggio - 

energia forte 

Photo courtesy Waging NonviolenceThe Chipko movement (which means “to cling”) started in the 1970s when a group of peasant women in Northern India threw their arms around trees designated to be cut down.

 Il colore del tramonto

riempe i rami d’ulivo-

la si nasconde 

le pietre 

togliate dalla sua terra 

si rafreddano

 

Με σάρκα γυμνή

το μαύρο ν’ αλλοιώνεις

με τη λάμψη σου.

 

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΣΟΥ

Μ’ αρνήθηκες να σε ζωγραφίσω

“να με σκλαβώσεις θέλεις;”

Τώρα πια

εσύ χάθηκες

το πορτραίτο σου

θα μ’ ήταν μια συντροφιά.

 με πρόδωσα

όταν έκανα μέτρο μου το "Χρόνο" 

Η τελευταία μας αγκαλιά - δεν ήμουν εκεί 

Το σώμα μου έτσι το θέλησε 

Δεν ήταν εκεί -

 το κενό αγκάλιαζες 

 

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ

    Κάποτε, όχι και πολύ παλιά, δίπλα στο ποτάμι, ένας νεαρός έπαιζε τόσο γλυκά το σουραύλι. Τόσο γλυκά, πράγματι, που όλα τα όμορφα κοριτσόπουλα μαζεύονταν και χόρευαν. Τόσο όμορφες που μπορούσες να τις πεις και νεράιδες. Αγάπησε ο νεαρός μία από αυτές και θέλησε να την κάνει δική του. Ζήτησε τη συμβουλή του σοφού γέροντα που του είπε, κατά λέξη, “Παρατήρησε τι αγαπά αυτή και κάνε το δικό σου, έτσι θα κάνεις κι αυτή δικιά σου”. Έτσι κι έκανε, το κεφαλομάντηλο, την μπόλια της! Την πολύχρωμη! Την άρπαξε σαν της έπεσε στο χορό. Και ζήτησε και ένα φιλί για να της την δώσει. Και ακόμη φιλιούνται... και ήμουνα και εγώ εκεί με ένα κόκκινο β..., μαντήλι, και τους είδα!

ΑΙΩΡΗΣΗ

Στην πιο ψηλή ταράτσα

της τσιμεντένιας πόλης

καθώς ο Ήλιος φεύγει

σαν τα νήματα να τραβιούνται

γυρνούν σμήνη πουλιών

με περίτεχνες φιγούρες

Σημείο συνεύρεσης

με τις ψυχές που

αιωρούνται προς το φευγιό τους

-με αφετηρίες

Παθολογική, Εντατική, Επείγοντα-

παραδίδοντας στο χώμα

τα οκνηρά τους σώματα

Πουλιά-ψυχές

αιωρούνται

σπειροειδώς

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

            “Έχεις στο πόδι σου δεμένη μία κόκκινη κλωστή!”, αυτό του έλεγαν συχνά. “Όχι, δεν έχω”, φώναζε κάθε φορά. Αν ξανάκουγε “Κι όμως έχεις!”, ζητούσε να του τη δείξουν και πάντα του απαντούσαν “Θα τη δεις μόνος σου!”. Τίποτα δεν πίστευε από αυτά και όλο τα ξεχνούσε. Καμιά φορά τους περιέπαιζε κιόλας “Κόκκινη, ε, κόκκινη;”, “Κόκκινο, κατακόκκινο, όπως το αίμα σου”, του ψιθύριζαν. Άμα θύμωνε, έλεγε, από μέσα του – μην τον ακούσει και κανείς και τι θα πουν – “Μόνο, αν μου το πει το αίμα μου, θα το πιστέψω”.

         Ξέχασα να πω, ότι, μια φορά, από το θυμό του, μικρός ακόμη, πέταξε, με ορμή, μία πέτρα. Αυτή η πέτρα βρήκε ένα κορίτσι, ευτυχώς πάνω από το φρύδι και όχι το μάτι του. Τα χρόνια περνούν... Αρχίζει να του αρέσει μία κοπέλα. Ήρθαν κοντά, πολύ κοντά. Κι όταν ήταν να τη φιλήσει, προσέχει μία πολύ μικρή ουλή πάνω από το φρύδι, παραξενεύεται. Κάτι σαν να θυμάται... Ρωτά και μαθαίνει “Όταν ήμουν πολύ μικρή, ένα αγόρι, εκεί που έπαιζα, με πέτυχε με μία πέτρα”. Σαν σε μαγική στιγμή, είχαν ενωθεί από τότε. Το αίμα της κοπέλας με το δικό του χέρι.

     “Άτιμα λαντού, για χάρη σας το φεγγάρι γελά μαζί μου και δεν σταματά”, τόσα πολλά είχε φάει ο Γκανές. Φούσκωσε. Όρθιος δεν μπορούσε πια να σταθεί. Πέφτει, η κοιλιά του σκάει και τα τόσα πολλά λαντού πετάγονται έξω. Ο Γκανές καταριέται το φεγγάρι, γεμάτος θυμό, αλλά και παράπονο “άντε, χάσου κι εσύ και μη σε ξαναδώ”. Όμως, το φεγγάρι, το ρολόι του ουρανού, ο δείκτης των ονείρων, η συντροφιά των ονειροπαρμένων είναι σπουδαίος συνοδός. Όλοι θερμοπαρακαλούν, μέσα από την καρδιά τους, τον Σίβα να τα πει λιγάκι με το γιο του. Κι ο Σίβα αλλάζει τον νου του Γκανές, ο Γκανές την κατάρα. “Εντάξει, μία μέρα θα δείχνεις όλη σου την ομορφιά, μία άλλη μέρα θα κρύβεσαι, τότε θα σε ποθούν ακόμη περισσότερο και θα δέχονται και τα λιγοστά που θα τους δίνεις τις άλλες μέρες”.

Μικροπρεπής, σαν να φάνηκε ο Γκανές, αλλά πώς αλλιώς θα αντέχαμε τις νύχτες μας να τρέχουν και εμείς να ανυπομονούμε να υποκλιθούμε στην πανσέληνο; 

Και με το φως της μέρας 

έμοιαζε με μαύρη γάτα 

αρκετά συνηθισμένη

- θα μπορούσε κάποιος να πει- 

Τη μέρα έγινε γάτα, από τα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ, παμπ. 1909 από τον Arthur Rackham

Μια μάγισσα κάποτε είπε 

"Δεν μοιάζει και πολύ με γάτα

πάρα με ένα πλάσμα που τις νύχτες

έχει φτερά και καβαλά το Θάνατο"

                                                                                    Drazen Kozjan

Η Γάτα έχωσε τη ματιά της στη μάγισσα

κι η μάγισσα έχασε τη δικιά της 

Άρχισε, τότε, με πάθος να αναζητά 

ένα μαγικό ξόρκι πώς να μη χάσει τη δική της ματιά 

Πώς να μην καταλήξει ένα απλό χαριτωμένο γατάκι 

φυλακισμένο πίσω από ένα παράθυρο 

Christopher Richard Wynne Nevinson The Cat

να αναζητά το είδωλο του ή τον εαυτό του 

Σε κουφάρι

νύχια με μαλλιά

ό,τι απέμεινε

από το σώμα του -

ένα φευγαλέο πέρασμα

της γυναίκας της λευκοφορούσας -

μοιραίο συναπάντημα

φευγαλέου έρωτα -

τώρα τον φέρνει μέσα της -

πρώτα θα μάσησε το φύλλο

που της πρόσφερε -

μετά το χέρι που της πρόσφερε

όλη του τη ραχοκοκαλιά σφαδάζουσα

το κεφάλι με τα έκπληκτα μάτια -

η καρδιά στάθηκε για λίγο στο λαιμό της

                                                                                           A Statue Of a Yakshi In Kerala

Τα μάτια μου να σε τρώνε

-έτσι ένιωθα -

να σε καταβροχθίζουν

να είσαι όλος μέσα μου

να εγκολπώνεσαι

στη μέσα μου αγκαλιά -

και εκεί να μένεις

να παραμένεις

ένα κατάδικο μου κομμάτι-

αναφαίρετο

Κι ας το έκανα να δείχνει

ντροπαλό το βλέμμα-

πόσο λαίμαργο

Κι ας το έκανα να δείχνει

τυχαίο-

με τα μάτια να λιμοκτονούν

χωρίς εσένα

Σήμερα στο διάλειμμα...

Η μητέρα μου πάλι φόρτωσε στη τσάντα μου τα δύο πράσινα μήλα- “για δεκατιανό” μου είπε. Πώς θα τα φάω αυτά μπροστά στους φίλους μου; Με τίποτα!! Πάω να αγοράσω, όπως και αυτοί, μία τυρόπιτα από το κυλικείο. Δεν είναι ό,τι μου αρέσει και τόσο... αλλά αυτό τρώνε και οι φίλοι μου. Εμ πια μεγάλωσα, όλοι το βλέπουν, Α’ γυμνασίου... μόνο η μάνα μου δεν το βλέπει... ακόμη λέει “η μικρή πρέπει να τρέφεται σωστά”.

Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ [ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ Ο ΓΕΡΟ ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ]
Μια φορά κι έναν καιρό, ένας κυνηγός είχε πάει για κυνήγι. Χωρίς να το καταλάβει, νύχτωσε και ήταν ακόμη στο δάσος. Έψαχνε να βρει το δρόμο να γυρίσει στο σπίτι του` μα δεν τα κατάφερνε. Βλέπει μια σπηλιά. Μπαίνει μέσα και σκέφτεται
- Εδώ θα μείνω απόψε! Μόλις ξημερώσει, σηκώνομαι.
Περασμένα μεσάνυχτα να σου μπροστά του ένα λιοντάρι. Γίνεται κατακίτρινος από το φόβο του. Τρέμοντας φωνάζει
- Τώρα θα με φάει.
Το λιοντάρι του λέει
- Σε βλέπω που τρέμεις. Μη φοβάσαι. Δεν θα σε φάω… Είσαι στη σπηλιά μου. Θα σε φιλοξενήσω… Θα κοιμηθείς εδώ και το πρωί φεύγεις.
Το λιοντάρι ξάπλωσε δίπλα στον άνθρωπο. Αυτός που να κλείσει μάτι… φοβόταν ότι το λιοντάρι θα τον έτρωγε, ενώ κοιμόταν.
Ξημερώνει. Σηκώνονται. Το λιοντάρι τον ρωτά
- Πώς πέρασες στο φτωχικό μου;
- Καλά πέρασα. Αλλά να σου πω την αλήθεια; Τα χνώτα σου βρωμούνε.
Το λιοντάρι στενοχωρήθηκε. Ένιωσε έναν πόνο στην καρδιά. Σκεφτόταν
- Γιατί να με προσβάλλει;
- Πιάσε αυτό το τσεκούρι και παίξε μου με όλη σου τη δύναμη μια στα πισινά μου, λέει στον κυνηγό.
- Μα γιατί;, τον ρωτά.
- Αν δεν το κάμεις, χάθηκες. Σε διατάζω, του λέει το λιοντάρι.
Ο κυνηγός φοβήθηκε. Άρπαξε το τσεκούρι και του έδωσε μια με όλη του τη δύναμη στα πισινά. Από φόβο μήπως το σκότωσε, το βάζει στα πόδια.
Πέρασαν πολλά χρόνια. Ο άνθρωπος κυνηγούσε και ξάφνου να μπροστά του το λιοντάρι. Του λέει
- Γεια σου, παλιέ μου φίλε.
- Καλώς τον!, του λέει ο κυνηγός.
Τον πλησιάζει το λιοντάρι και του λέει
- Πώς τα πας;
- Καλά! Περάσανε τα χρόνια. Γεράσαμε. Αλλά στεκόμαστε στα πόδια μας.
- Θυμάσαι την άλλη φορά τι σε διέταξα και μου έκανες;
- Θυμάμαι.
- Βλέπεις η πληγή έκλεισε, του λέει και του δείχνει τα πισινά του.
- Ναι. Βλέπω μόνο ένα σημάδι.
- Η πληγή από το τσεκούρι έγιανε, αλλά η ψυχή μου από τον κακό σου λόγο δεν έγιανε. Ποτέ δεν ξέχασα ότι μου είπες ότι «Τα χνώτα μου βρωμάνε».
Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Έζησαν καλά και εμείς καλύτερα.

Για σένα

που έφυγες

προτού ν’ ανθίσεις

τα χέρια μου

γεμίζουν κεράσια

και γλυκαίνω

τους διαβατάρηδες

Κρατώ εσένα,

που συνάντησες

αγαπημένα μου πρόσωπα-

την αίσθηση τους περάσματός τους

κρατώ

που φθίνει -καμιά φορά-

εσύ, με συντροφεύεις

και μου τους θυμίζεις.

PIZZICA Tarantata

Πιάστε το ταμπουρίνο

E Na na ni na

Αφήστε τα χωράφια

και τα υφαντά

E Na na ni na

Χορέψτε

Τα πόδια χτυπάτε

γερά στη γη

Τα χέρια ένα με τον αέρα

E Na na ni na

Σπάστε τα αιώνια δεσμά

E Na na ni na

                                       Diego Velázquez, La favola di Aracne

Αν μπορούσα

μες τις σχισμές σου

τα δάχτυλα μου

και σε λίγο

ολόκληρη να ερχόμουν

μες τον κορμό σου

να γινόμουν ένα με τις ρίζες

ένα με το χώμα

      Κάποτε, όχι και τόσο παλιά, κάποτε, λοιπόν, ένα από τα πολλά εγγόνια του θεού της θάλασσας, έτσι σκέφτηκε και διέταξε “Κόψτε όλα τα δέντρα”, δείχνοντας τα δέντρα με περιφρόνηση, “θα κτίσω εδώ το παλάτι μου”, σαν να το’ πε με κάποια έπαρση. Μία γυναίκα πανύψηλη όρμησε να τον σταματήσει. Την απείλησε, αρπάζοντας ένα τσεκούρι. Τότε του είπε “Για να δούμε αν ποτέ χορτάσεις!”. Από εκείνη τη στιγμή, τον πιάνει μια λιγούρα! Τρώει, μόλις τρώει, ξαναπεινάει. Τρώει και ξαναπεινά. Και ξαναπεινά. Έτρωγε ότι έβρισκε στο δρόμο του. Τα ζώα του. Τους δόλους του. Τη γυναίκα του. Μέχρι και τα ξύλα που στήριζαν το ταβάνι με λύσσα τα καταβρόχθισε. Άρχισε να κόβει τις σάρκες του και να τις τρώει. Τίποτα δεν τον σταματούσε. Έγινε ένα άμορφο πλάσμα που δεν ξεχώριζε πια από το χώμα. Με στόμια- πληγές γεμάτο να καρτερούν τις στάλες της βροχής να το μαλακώσουν.

ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

Αυτόν ήταν!

Δεν το περίμενα, έτσι ξαφνικά;

Η μόνη μου σύνδεση,

εδώ και καιρό,

“διακόπηκε”

“Ανωτέρα βία”, μάλλον-

Το 13033

δεν με έστειλε!!

Ας το ομολογήσω

ακόμη προσμένω! -

Μήπως “δεν υπάρχω πια”

και δεν μου το λένε;

“Διακόπηκε”

“Ανωτέρα βία”

Τ’ αναστάσιμο σαν άκουσαν τ’ αυγά

εχάρηκαν κι άρχισαν τρεχάλα

και από την πολλή τους τη σβελτάδα-

κοκκίνισαν από ζωντάνια!

Gesù bambino che dorme - Bernardino Luini

Από χέρια αγαπημένα

στο σεντόνι το λευκό

από τον ύπνο

στο θάνατο τον βαθύ -

προδιαγεγραμμένο

από τη γέννηση σου

                                                       Salvador Dali- The Divine Comedy



ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Στην πλάτη φτερά
το σώμα σε συρτάρια
εγκολπωμένα
πόδια-σπασμένα φτερά
φτερούγες ραγισμένες