ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥΣ ΓΛΙΤΩΣΕ

       Ακόμη και σήμερα ακούγεται μία περίεργη ιστορία που έφερε κάτι πολύτιμο σε όλους μας. Μία μέρα ένας Άραβας τιμωρήθηκε να περιπλανιέται στην έρημο. Με τους συντρόφους του. Καταδικασμένοι να πεθάνουν από την πείνα. Απελπισμένοι όσο δεν πήγαινε.

      Βλέπουν κάποιο τόσο δα δεντράκι. Με καταπράσινα φύλλα. Οι καρποί του έμοιαζαν λιγάκι με φασόλια, αλλά μικρά και σκληρά. “Γιατί δεν δοκιμάζουμε;” “Τι έχουμε να χάσουμε;” “Προς το τίποτα!”. Ήταν οι κουβέντες που είπαν και άκουσαν μέσα τους δυνατά την πείνα. Σώθηκαν. Πήραν δύναμη και έφτασαν σε ένα μικρό χωριό όπου φύτεψαν τους λιγοστούς σπόρους που είχαν φέρει μαζί τους. Και δεν είχαν φάει. Όλο αυτό το θεώρησαν βοήθεια του Θεού. Και συμφώνησαν “από τη Μέκκα η Μόκα”. Φράση που σύντομα ξεχάστηκε. Αλλά η γεύση και το άρωμα της Μόκας ακόμη ζωντανεύουν. 

Το δείλι, όλοι οι δειλοί, εμείς, στη σκιά κρυβόμαστε.
Μη νιώσουμε το μούδιασμα από το χορό της φωτιάς.

    Μια φορά κι έναν καιρό- όχι και τόσο παλιά, νιώθω να γίνεται και τώρα- ένα κορίτσι προχωρούσε γρήγορα στους δρόμους και τα σοκάκια. Μία μαντίλα κάλυπτε το κεφάλι της. Μόνο τα μάτια της φαίνονταν. Αγάπης και αγωνίας μάτια. Στα χέρια της κρατούσε ένα δοχείο γεμάτο τροφή για τις γάτες τις περαστικές. Τις γάτες του δρόμου. Ένα βλέμμα χαράς που έσμιγε με το δικό της, ένα απαλό άγγιγμα ουράς στα πόδια της. Έκαναν την καρδιά της να νιώθει γαλήνια.

Μια ρίζα βαθιά
φτερούγα αργά γίνεται
τεράστια -θαρρώ
το σώμα μ’ αγκαλιάζει`
αγγελική μου ρίζα

Μες τις σιδεριές

λωριδωτά ντυμένος

με στάμπα δέσμιου

την καρδιά λευτέρωσε`

της ΖΩΗΣ τον σφυγμό κράτα 

ΑΦΕΣΟΥ

Τόσος καιρός

μέχρι να γεννηθείς

μέχρι να ανασηκωθείς

στο ένα σου πόδι

και στο άλλο

Τόση προσπάθεια

τα πόδια σου

να βηματίζουν

συμφωνημένα

Κι αβάσταχτος πόνος

όταν καταλήγεις

-ασυνείδητα-

να βλέπεις

σκιές

απανθρωπιές

το τιποτένιο

-σε όλο του το μεγαλείο-

και να νιώθεις

αδύναμος

να κουνήσεις το σβέρκο σου

να γυρίσεις την πλάτη σου

να νιώσεις πίστη κι αγάπη

Αφέσου

δες

μέσα από το ανοιχτό παράθυρο

    Κάποτε... ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος, έτσι λέγανε. Οι μαθητές του. Σπουδαίος; Με ποιον τρόπο. Απλό! Άνοιγε διάπλατα το παράθυρο. Να μπει όλο το φως. Απαραίτητο στο μάτι για να δει. Καλούσε με όλη του την αγάπη το μαθητή “Έλα να κοιτάξουμε μαζί”. Ό,τι και να έλεγε ο μαθητής τον ευχαριστούσε, γιατί του έδινε την απόλαυση να βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια. Όλα γίνονταν σπουδαία. Και τα πιο απλά και καθημερινά. Ο ουρανός. Τα λουλούδια. Η λίμνη. Τα παιδιά να τρέχουν γύρω από τη λίμνη. Ο γέρος με τη γριούλα ο ένας να κρατά το χέρι του άλλου. Ό,τι έβλεπε ο μαθητής, γινόταν σπουδαίο.

Πόση αλήθεια κρύβει αυτό το κλεμμένο!

Αν έλεγε τη δική του εκδοχή, θα είχε να πει πάρα πολλά...

Ή μήπως επειδή δεν τον ακούσαμε, 

θα είναι πάντα ο κακός;

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΑΜΑΞΑ, ΑΜΑΞΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΆΛΟΓΑ

   Κάποτε... μπορεί και τώρα... ένας άνθρωπος έκανε μακρύ ταξίδι. Με την άμαξα του. Έβλεπε όμως ότι δεν πήγαινε και πολύ καλά! Ο αμαξάς σαν να βασάνιζε τα άλογα. Τα άλογα σαν να μη βημάτιζαν συγχρονισμένα. Σαν το δεξί να μην ακολούθα το αριστερό. Ή και ανάποδα. Τα ξύλα της άμαξας σαν να έτριζαν πολύ. Σκεφτόταν και σκεφτόταν. Μα πουθενά δεν έφτανε. Άρχισε να βλέπει. Μια και το μυαλό δεν πολυβοηθούσε. Κουβεντιάζει με τον αμαξά “Μήπως μαστιγώνεις πολύ τα άλογα;”. Κάπως νευρικά του λέει ο αμαξάς “Μα δεν τα βλέπετε, κύριε, πώς πάνε;!!”. “Σε καταλαβαίνω, του λέει, αλλά βλέπε τα λιγάκι παραπάνω, τράβα λίγο τα σχοινιά. Κι άσε το μαστίγιο”. Σαν να άρχισαν κι αυτά να βαδίζουν πιο ταιριαστά. Σαν και τα ξύλα της άμαξας άρχισαν να τρίζουν λιγότερο. Και το ταξίδι ακόμη συνεχίζεται...

ΚΑΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ... ΟΧΙ ΠΙΑ

Κάποτε... μπορεί και χθες... ένα παιδί ευχαριστιόταν να λέει λεξούλες “Μαλ...”, “Γαμ...”. Μα πιο πολύ έλεγε, φώναζε, κραύγαζε “ΚΩΛΟΟΟΟΟΣΣΣΣ”. Και μετά να ακούει “καλό μου, δεν είπαμε να μη λέμε τέτοια”- η φωνή της μανούλας. Αμ πώς; Και πάλι και πάλι “ΚΩΩΩΩΩΩΩΩΩ”. Εμ τώρα φώναζε και “ΠΟΥΟΥΟΥΛΛΛΛ”, πιο δυνατά. “Μα φτάνει πια, θα σε ακούσουν! ΝΤΡΟΠΗ!!!” Είδε και αποείδε η μάνα και του λέγε “Θα σου πλύνω το στόμα με σαπούνι... να δεις καθαρό που θα γίνει”. Τόσες φορές που το άκουσε το παιδί, στο τέλος το πίστεψε. Δεν έλεγε πια κακές λέξεις, μα ούτε και καλές. Χάθηκε η γλώσσα, χάθηκε η φωνή του... χάθηκε και το ίδιο.

ΝΥΧΤΑ Η ΘΗΛΑΣΟΥΖΑ

Μια νυχτιά η Μάνα του Σκότους, η Νύχτα, αποκάλυψε το μαστό της

Μια νυχτιά η Νύχτα ένιωσε την ανάγκη ή την ορμή να προσφέρει την τροφή της

Μια νυχτιά – που τη θυμάμαι σαν να ταν χθες- κι εγώ θήλασα τη Νύχτα

ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ

   Σε ένα σπήλαιο βαθύ, μια φορά κι έναν καιρό, ένας άνθρωπος έβλεπε, δεν έβλεπε- δεν ξέρουμε- κάποιος του κράταγε με δύναμη το πόδι. Άκουγε μια φωνή γλυκιά να του φωνάζει “Έλα”. Έλεγε “Έρχομαι”. Αλλά το ένα του πόδι δεν κουνούσε. Τότε κάποιος άλλος του άρπαζε και το άλλο πόδι. Άκουγε “Έλα! Γιατί δεν έρχεσαι;”. “Θέλω. Έρχομαι.”, έλεγε. Μα τα πόδια του έμεναν ακίνητα. Δεν μπορούσαν αλλιώς. Άκουγε “Έλα να με αγκαλιάσεις”. Τα δυο του χέρια έμεναν μόνιμα ανοιχτά. Σαν σταυρωμένος. “Έλα, έλα, έλα!”, έλεγε πάλι η φωνή “Ποιος φταίει που δεν έρχεσαι;”. “ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ”, έλεγε αυτός. 

 

Η νοστιμιά!

       Μια φορά κι ένα καιρό- μπορεί και δύο μπορεί και παραπάνω- σε έναν τόπο μακρινό, ακουστό για τα ιπτάμενα χαλιά, ένας πλούσιος χαλίφης, μαζί με έναν φίλο του, αποφάσισαν να κρύψουν τα πρόσωπά τους με μάσκες και να γνωρίσουν την πολιτεία τους, από την καλή , μα κυρίως από την ανάποδη. Ραμαζάνι βλέπεις. Να δουν αν οι άνθρωποι αντέχουν όλη τη μέρα νηστικοί. Μάλλον θα περπάτησαν πολύ και πείνασαν πολύ! Με το που ο Ήλιος κρύφτηκε, δεν άντεξαν και μπήκαν, ακάλεστοι προφανώς, στο σπίτι που είδαν μπροστά τους. “Πεινάμε”, λέει ο χαλίφης. Τέτοια κουβέντα δεν είχε ξαναπεί στη ζωή του! “Άνθρωπε μου, το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι αυτή η σούπα”, του είπε ένας γέροντας. Δοκιμάζουν με λαχτάρα τη σούπα. Γάλα με χυλό! Ο φίλος του φωνάζει “Χαλίφη μου, δεν έχω φάει πιο νόστιμη σούπα!”. Το ακούει ο γέροντας και του ξεφεύγει “Χαλίφη μου, ήρθες σε μένα τον φτωχό, για να φας τραχανά;”

ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΓΑΤΟ

    Κάποτε... όχι και τόσο παλιά, ένας επιστήμονας, ένας φιλόσοφος και ένας θεολόγος έψαχναν να βρουν τον ίδιο γάτο. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. 

    Ο Επιστήμονας σκέφτεται “Για να μην τον βρίσκω, μάλλον θα υπάρχει κι είναι και μαύρος”. Ο Φιλόσοφος καταλήγει στο συμπέρασμα “Δεν βλέπω. Δεν τον βρίσκω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει γάτος. Θα συνεχίσω να ψάχνω μέχρι να μπορέσω να αποδείξω με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει γάτος”. Ο Θεολόγος δεν ερευνά, αλλά φωνάζει με δυνατή φωνή “Δεν τον βρίσκω κι όμως πιστεύω ότι τον έχω βρει”. 

ΑπΟτομος χειμΩνας εν Οψει [παντουμ]

Απότομος χειμώνας φτάνει.

Ρολόγια να μη ξεχάσετε.

Ο ορίζοντας τον ήλιο χάνει.

Μέσα από αλλαγές περάσετε.

Ρολόγια να μη ξεχάσετε`

μονάχα ρωγμές ανάσας.

Μέσα από αλλαγές περάσετε,

σε αναμονή τα όνειρά σας.

Μονάχα ρωγμές ανάσας.

Τα σύννεφα σε κλοιό γύρω μας.

Σε αναμονή τα όνειρά σας.

Χωρίς φεγγάρι πάνω μας.

Τα σύννεφα σε κλοιό γύρω μας,

τα δέντρα τα φύλλα χάνουν.

Χωρίς φεγγάρι πάνω μας,

τα μάτια το φως δεν φτάνουν.

Τα δέντρα τα φύλλα χάνουν

και από τον άνεμο κλεμμένα.

Τα μάτια το φως δεν φτάνουν,

μόνιμα στον κάβο δεμένα.

Και από τον άνεμο κλεμμένα,

τα όνειρα εν όψει αναμένουν`

μόνιμα στον κάβο δεμένα

το καλοκαίρι περιμένουν.

Τα όνειρα εν όψει αναμένουν,

με το φόβο ότι το τέλος φτάνει.

Το καλοκαίρι περιμένουν.

Απότομος χειμώνας φτάνει.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Πριν από τη δημιουργία των ανθρώπων

οι θεοί κουβαλούσαν μεγάλο φορτίο

δούλευαν πολύ, κουράζονταν πολύ,

δεν άντεξαν για πολύ.

Τότε οι ουράνιοι θεοί δημιούργησαν

άλλους θεούς κατώτερους`

για να δουλεύουν αντί για αυτούς

και μάλιστα επτά φορές πιο πολύ!

Για τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια

άντεξαν οι κατώτεροι θεοί.

Δούλευαν πολύ, κουράζονταν πολύ

αναστέναζαν πάρα πολύ.

Τότε έκαψαν τα εργαλεία τους

έπαψαν να είναι σκλάβοι`

Για να γυρίζει ο τροχός του κόσμου

αναζητούνταν νέοι σκλάβοι. 

Ο Θεός της σοφίας, ο Ένκι, σκέφτηκε

“ανθρώπους να φτιάξουμε

και θα εργάζονται

και ποτέ δεν θα έχουν τη δύναμη να ελευθερωθούν.”

Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ

      Σε ένα ακρωτήρι μακρινό, οι άνθρωποι είχαν μάθει να φέρονται καλά στον κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν. Ή από που ερχόταν. Στους πρόσφυγες πρόσφεραν άσυλο, μέχρι και φιλοξενία θα λέγαμε. Φτάνουν λοιπόν κάποιοι από πολύ μακριά. Τους καλοδέχονται, έτσι έχουν μάθει. Τους ζητούν να ζήσουν μαζί τους. Και αυτοί με χαρά δέχονται. Τους λένε μάλιστα “Καλώς ήρθατε! Διαλέξετε όποιο μέρος σας αρέσει να μείνετε”. Κοιτούν γύρω, τριγύρω. Διαλέγουν το μέρος που το έβρεχε σχεδόν η θάλασσα. Το μέρος με το φοίνικα. “Αυτό θέλουμε, ο φοίνικας μας θυμίζει την πατρίδα.” Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Μέχρι που μια μέρα οι πρώτοι κάτοικοι σκέφτηκαν “Να διαφυλάξουμε τα δικά μας δέντρα. Ο φοίνικας δεν είναι δικός μας. Είναι δέντρο που ήρθε από άλλα μέρη. Να τον ξεριζώσουμε.” 

      Πάνε σε εκείνο το μέρος του φοίνικα και ανακοινώνουν “Θα ξεριζώσουμε το φοίνικα”. Και αυτοί τους λένε “Με τίποτα. Ο φοίνικας σημαίνει τα πάντα για μας. Είναι ο λόγος που είμαστε εδώ!”. Άρχισαν να μην είναι όλοι ευχαριστημένοι.

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΗΤΑΝ

Ο Γουλιέλμος του Καμπεστάν αγάπησε γυναίκα

-που δεν έπρεπε να αγαπήσει -

του Ραϊμόν του Ρουσιγιόν

του άγριου Ραϊμόν,

του αιματοβαμμένου την ομόκλινη.

Ο έρωτας το θάνατο του φέρνει.

Δεν φοβήθηκε και να τραγουδήσει

“Το πάθος και τον πόνο μου βαστώ
και ό,τι ο έρωτας προσφέρει.
Σ’ οδύνες και σε πόθο δυνατό
πόσο το πρόσωπό μου ωχραίνει
Όμως κι´ αν ήταν γέρος να γενώ
και άσπρος στο χρώμα, σαν το χιόνι,
για Εκείνη θα ήταν. Δεν βογγω’.”

Και πράγματι βογκητό δεν ακούσθηκε,

όταν ο Ραϊμόν το κεφάλι του έκοβε

“έτσι πια δεν θα τη σκέφτεσαι”

την καρδιά του ξερίζωνε

“έτσι πια δεν θα πονάς για χάρη της

- με πιπεράκι θα νοστιμίσει,

παρά ήταν γλυκιά,-

για Εκείνη ήταν και θα είναι!

Και τη γλώσσα θα πρεπε, αλλά στην αφήνω να τραγουδάς κι εκεί που πας”

Τη γυναίκα του σε γεύμα καλεί

“Και κείνη πήγε κατά το παράθυρο και γκρεμίστηκε

Στο μεταξύ, στο μεταξύ τα χελιδόνια θρηνούσαν: Ityn!

<Είναι στο πιάτο του Cabestan η καρδιά.>

<Είναι στο πιάτο του Cabestan η καρδιά;>

Κανένα καρύκευμα, κανένα άρωμα

δεν μπορούσε να την ζωντανέψει.

Μια μέρα

ο παππούς μου έλεγε μια ιστορία

για το δάσκαλό του,

τον Μπαάλ Σσεμ Τοβ.

Ξέρετε..

ο Μπαάλ Σσεμ Τοβ πηδούσε και χόρευε

την ώρα που προσευχόταν.

Έτσι...

κι ο παππούς μου σηκώθηκε όρθιος.

Χόρευε και πηδούσε.

Ξέχασα να σας πω..

ο παππούς μου ήταν κουτσός.

Το πάθος..

Η αγάπη του για το δάσκαλο..

Να δείξει πως έκανε ο Μπαάλ Σσεμ Τοβ..

Δεν κούτσαινε πια.

                                                   Che fece… il gran rifiuto

                                                                  k. p. kavafis

Pietro da Morrone

   Κάποτε -έχουν περάσει πολλά πάρα πολλά χρόνια από τότε- σ’ ένα μακρινό βουνό ζούσε ένα γεροντάκι – ερημικά και ασκητικά. Άλλοι τον λέγανε “άγιο”, άλλοι τον λέγανε “προφήτη”. Όλοι τον θέλανε, έκανε, λένε, θαύματα.

    Ο Μέγας Πάπας της Ρώμης είχε πεθάνει και ψάχνανε καινούργιο. Στη σύναξη τους οι δύο παρατάξεις είχαν τσακωθεί, είχαν σχεδόν βριστεί. Παρ’ ολίγο να γίνει μεγάλο κακό, λένε. Δεν είχαν βρει τον Πάπα. “Εμ εκείνο το γεροντάκι”, άρχισαν πολλοί να λένε. “Δεν ξέρει και πολλά... καλό θα’ ναι.” “Καλός και εύκολα θα κάνει ό,τι του ζητάμε”.

    Το μαθαίνει ο γέροντας. Το βάζει στα πόδια. Να κρυφτεί.... Αμ που το ήθελε η μοίρα του να γίνει Πάπας. Μέχρι και το όνομα του άλλαξαν... “Ε, όχι και Πέτρος... Σελεστίνος ο Πέμπτος”. “Ναι αυτό είναι όνομα.” Ένιωθε άλλος, κομμένος και ραμμένος στα σχέδια τους. Όπως αυτοί τον θέλανε. Δεν άντεξε... τράβηξε για τις ερημιές. Ο επόμενος Πάπας καμάρωνε “τέτοιος που’ ταν... ας πάει να σαπίζει”.

ΟΦΙΟΥΧΑ

Όφεων πλήρης

Όφεις γεννά

Όφεις τρέφει

Όφεις πατά

για ν' ανέβει

για να ολισθήσει

για να παίξει

για να χαρεί

Οφιούχα είν’ η ζωή

Φίδι είν’ η ζωή

δέρμα αλλάζει

και συνεχίζει

ν’ ανεβαίνει

να κατεβαίνει

να έρπει

να σέρνει

Φίδι είν’ η ζωή

κύκλους κάνει

γύρω από την ουρά της

άλλοτε με φως

άλλοτε με σκότος 

                                           Τάσος Μαντζαβίνος, Το παιχνίδι, το «Φιδάκι»

Περίμενα... Περίμενα... Περιμένω... Τα μάτια μου σέρνονται μακριά από το σώμα μου. Το σώμα μου δεν τα ακολουθεί πια...

Έχω φύγει... Έφυγα.... από ένα σπίτι που καιγόταν. Όλα κόκκινα...

Όλα μαύρα... Έφυγα... Άφησα πίσω μου .... Τι έγινε πίσω μου;

Έφυγα... Φεύγω.... Το σώμα μου δεν με ακολουθεί.... Φεύγω...

Με βλέπω εκεί μακριά... Μες στην ποθητή σου αγκαλιά... Να μου χαμογελάς....

Έφυγα... Σε λίγο θα είμαι ΕΚΕΙ....

ΜΑΤΙ 25/7

In memory of those who died and in hope of those missing.
The cat in the picture is waiting lost and alone in Mati, waiting to be found.
Photograph by Stelios Stefanou

Η ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ

       Κάποτε στα παλιά τα χρόνια, στην Αίγυπτο μία βασίλισσα η Βερενίκη αγαπούσε πολύ τον άντρα της. Τον Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος ξεκίνησε με τον πολύ του τον στρατό, τους τοξότες και τους ελέφαντες του. Για μακρινή εκστρατεία στα βάθη της Ασίας. Ένιωθε μόνη. Ένιωθε λυπημένη. Αλλά και ανήσυχη αν ποτέ θα ξαναγκάλιαζε τον αγαπημένο της. Τι της έμενε να κάνει; Τάμα στη θεά του Έρωτα, την Αφροδίτη, Έταξε κάτι δικό της που αγαπούσε πολύ, όχι όμως τόσο πολύ, όπως τον άντρα της. Την μακριά της ξανθιά πλεξούδα. Μετά από καιρό, επιστρέφει ο Πτολεμαίος, μέγας νικητής. Η Βερενίκη τον αγκαλιάζει τόσο σφιχτά, για να τον νιώσει μες στην αγκαλιά της ότι γύρισε ζωντανός. Μετά πηγαίνει στο ιερό της Αφροδίτης και προσφέρει την πλεξούδα της,

Luis Ricardo Falero's The Hair of Berenice (1886)

Όλα υπέροχα! Μέχρι που συμβαίνει κάτι παράξενο. Η κόμη χάνεται. Κανείς δεν μπορεί να τη βρει. Τότε ένας αστρονόμος δείχνει στη Βερενίκη ψηλά τον ουρανό και της λέει “Τα μαλλιά σου, κοίτα, έγιναν αστέρια.” Το ακόμη πιο παράξενο, ο Πτολεμαίος, μέγας νικητής, δεν έφυγε ποτέ ξανά από κοντά της.

  ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΝΙΚΗ

     Κάποτε τα πολύ παλιά τα χρόνια ήταν ένας βασιλιάς που θύμιζε τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου. Οι Ελληνικές πόλεις της Κάτω Ιταλίας του ζήτησαν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Ο Πύρρος καμάρωνε “τίποτα δεν με σταματά”. Με πολύ στρατό, μέχρι και με ελέφαντες, ξεκινά. Στην πόλη Ηράκλεια κατατροπώνει τους Ρωμαίους, αλλά ο δικός του στρατός, ο νικητής, έπαθε μεγάλη ζημιά («Πύρρειος νίκη»). Τότε ο Πύρρος ξαναθυμάται τι έλεγε στον Κινέα “Εγώ θα συνεχίσω. Για μένα δεν υπάρχουν εμπόδια! Για μένα δεν υπάρχουν Έλληνες και Βάρβαροι που να μπορούν να σταθούν απέναντι μου..! Θα τους κατακτήσω όλους». «Και μετά τι;», τον ρωτούσε ο Κινέας.
“Μετά σειρά έχει ολόκληρη η Σικελία.“. “Και όταν τα επιτύχουμε και αυτά;” “Ακουλουθεί η Καρχηδόνα και η Λιβύη”. “Και λοιπόν;” ξαναρώτησε ο Κινέας. “Έ, τότε Μακεδονία και Ελλάδα θα μας υποταχθούν». Και ρωτά ο Κινέας “Και εμείς τι θα κερδίσουμε;”. Του λέει ο Πύρρος “Τι δεν καταλαβαίνεις; Τότε θα έχουμε μία ζωή ήρεμη και θα συζητάμε με την άνεσή μας”. Τον κοιτάζει κι ο Κινέας με απορία και αγανάκτηση, “Και τώρα αυτό δεν κάνουμε;” Ο Πύρρος συνέχισε να προχωρά, αλλά και να παιδεύεται. Μέχρι που στη Σπάρτη μία γυναίκα στοχεύοντας τον με ένα κεραμίδι του χάρισε την οριστική ηρεμία. 

Στον Κάτω Κόσμο πια έφτασε στα αυτιά του ότι ο Αννίβας του έδινε τη δεύτερη θέση των μεγάλων στρατηγών, μετά την πρωτιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου.