ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΗΓΑΔΙΑ

 [Ω ΤΙ ΠΛΕΞΟΥΔΕΣ!]

    Τότε ακούγεται ένας από δαύτους να λέει “Ξέρεις κι εσύ, κυρά μου, να χορεύεις;”. “Λίγο, κάτι λίγο”. Άλλος της λέει “έλα να χορέψουμε”. “Όχι, όχι δεν μπορώ”. Ένας της φωνάζει “Ή καζάνι ή χορός!”. “Πάμε, παλικάρια μου, να χορέψουμε, τι καθόμαστε!”. Χορεύουν. Λύνει τη μαντίλα της. Ακούγεται να λέει ένας “Αδέρφια, ο μαύρος λάλησε”. “Άσε, βρε αδερφέ, τώρα χορεύουμε, έχουμε χρόνο”. Και χορεύουν χορεύουν. Λύνει τη μία της πλεξούδα. Και λέει άλλος “Αδέρφια, λάλησε και ο κόκκινος”. “Κάτσε βρε, να δούμε, λύνει και την άλλη της πλεξούδα”. Αργά αργά αυτή. Ακούγεται και ένας, τρεμουλιαστά, “Αδέρφια, τρεχάτε ποδαράκια μας, και ο άσπρος, και ο άσπρους λάλησε. Ξημέρωσε”. Τρέχουν αυτοί, σώθηκε αυτή.

 

[ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ]

    “Το λοιπόν η γειτόνισσα γύρναγε από την εκκλησία”. Αυτοί μεταξύ τους “Εκκλησία, ναι εκκλησία, το είπε, με τον παπά, την αγιαστούρα, το λιβάνι. Ωχ, ωχ, ωχ. ”. “Ναι από την εκκλησία”, πάλι αυτοί τα ίδια. “Και ξάφνου μπροστά της κάτι ομορφάνδρες σαν και εσάς, όμορφοι, παληκάρια ζωγραφιστά.” Αυτοί να κοιτούνται στο μεταξύ “Για μας λέει; Εμάς βλέπει;”. “Της λένε, κυρά μου, από πού μας έρχεσαι;”. Αυτή δεν τους μίλαγε. “Από πού μας έρχεσαι; Και πού πας; Ωχ και τι μυρίζεις, λιβάνι! Ωχ ωχ ωχ. Θα σε φάμε, όπως και να’ χει”. Αυτή αρχίζει να μιλά “Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω, τέτοια παλικάρια, κούκλοι ζωγραφιστοί. Εγώ μόνη και εσείς τόσοι πολλοί”. Άκουγαν τα λόγια της και ολοένα χαίρονταν. Χοροπηδούσαν από τη χαρά τους. “Πάμε, παλικάρια μου, να χορέψουμε!”. Χορεύουν, λύνει αυτή τη μαντίλα της, λύνει σιγά σιγά τις μπλεξούδες της. Ωραία μαλλιά είχε! Και χορεύουν χορεύουν. Αυτή χόρευε χόρευε και γινόταν ολοένα και πιο νέα!

 

[Η ΜΥΛΩΝΟΥ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ]

    Πικραμένη, τι να κάνει; Παίρνει το δρόμο για το σπίτι. Προχωρά μέσα από το δάσος. Και νυχτώνει. Βλέπει τα κλαδιά από τα δέντρα. Τρομάζει. Λέει “Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τίποτα”. Και προχωρά. Βλέπει κάποιους ίσκιους να κινούνται. Και πάλι λέει “Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τίποτα”. Και προχωρά. Βλέπει κάποιους, μαυριδερούς, κοντούς, ατσούμπαλους, όσο μπορούσε να τους δει. Βλέπεις είχε ολόγιομο φεγγάρι. Της λένε “Πού πας, κυρά μου;”. Αυτή έλεγε και ξανάλεγε “Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τίποτα”. Να της λένε “Θα σε φάμε!!”. “Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τίποτα”. Τη δένουν χειροπόδαρα. Της λένε “Το βλέπεις το καζάνι, βράζει, είναι για σένα”. “Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τίποτα”. Την πάνε προς το καζάνι “Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τίποτα. Να σας πως μια ιστορία”. “Μια ιστορία, κάνει για αλατοπίπερο, που δεν έχουμε;”. “Μια ιστορία για μια γειτόνισσα μου με κάτι ομορφάνδρες σαν και εσάς”. 

 

Η ΜΥΛΩΝΟΥ

    Κάποτε σε έναν μύλο μακρινό η γυναίκα του μυλωνά του’ λεγε “Άνδρα μου αγαπημένε μου, να φύγουμε σιγά σιγά, αρχίζει και νυχτώνει”. Της έλεγε “Δεν πάω πουθενά! Δεν τα βλέπεις τα σακιά;”. “Άντρα μου, τέτοιες μέρες που είναι εσύ θα μένεις εδώ στο μύλο”. “Γυναίκα τα βλέπεις τα σακιά, θα τα αλέσω τη νύχτα”. “Άνδρα μου, αγαπημένε μου, πάμε να φύγουμε”. Της λέει “Άμα θες να φύγεις, άμε. Πήγαινε. Στο καλό”.

 

Κι η αλεπού όπου φύγει φύγει...

 

Γάδαρος: Αμάρτημα μεγάλο το μαρουλόφυλλο να φάω. 

 

    Η Αλεπού εξομολογείται τον αμαρτωλό της βίο. 

 

Από τη "χαριτωμένη" συνάντηση του Γαδάρου με τον Λύκο και την Αλεπού. 

 

    Η μικρή δεν προλαβαίνει να μπει στο δάσος και να’ σου ο λύκος την περίμενε. Ούτε συνεννοημένοι, θα λέγαμε. Αυτή δεν ήξερε καν τι είναι ο λύκος, κανείς δεν της είχε πει. Απλά την είχε στείλει η μητέρα να περπατά μισή ώρα μέσα στο δάσος και να προσέχει μην σπάσει το μπουκάλι. Δεν τον φοβήθηκε και πιάσαν την κουβέντα.

                            

                                                                          Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ 

    

     Αγαπημένο μου ρεπερτόριο δεν θα το φανταστείτε- η Κοκκινοσκουφίτσα με όλες τις παραλλαγές δικές μου. Τους είχα πει ήδη πολλές. Αλλά ένα βράδυ τους λέω “Σήμερα θα ακούσετε για τη Σκουφίτσα, αλλά από την ανάποδη”. 

                

                                                                            Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ 

    Συνέχισα να πηγαίνω στο σχολείο, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Αλλά ήξερα ότι για μένα αυτό είχε τελειώσει. Τα νυχτέρια πια τραβούσαν το ενδιαφέρον μου. Όχι δεν είναι χώροι διασκέδασης, αλλά εργασίας, δουλειάς, δουλείας. Δεματιάζαμε τα φύλλα, πότε πότε τραγουδούσαμε, χορεύαμε. Λέγαμε ιστορίες και πειράγματα.

                                                                       Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ 

 

    Μεγάλη υποδοχή από το πατέρα μου “Ξέρεις, φαντάζομαι, ότι είσαι το παιδί που ξεχωρίσαμε”, “Όχι εσείς, η φύση, γεννήθηκα πρώτη”, του λέω, εκνευρίζεται “όχι η φύση, αλλά η τύχη τα έφερε έτσι, ή μάλλον η ατυχία μας”. “Ξέρεις”, του λέω, “οι λύκαινες τρέφουν και φροντίζουν το ίδιο όλα τους τα μικρά, και όχι μόνο αυτές, αλλά και τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και όλοι οι λύκοι της ομάδας.”

                                                               

                                                                         Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ 

 

    Και έτσι μπήκαν στο παιγνίδι και οι λύκοι. Έτσι για αρχή ζωγραφίζω την Πομπή των Λύκων. Μεγάλη δύναμη να μπορείς να ζωγραφίζεις;! Μπροστά οι πιο αδύναμοι. Οι γέρικοι. Να βηματίζουν αργά. Πίσω τους πέντε δυνατοί. Μετά στη μέση λύκαινες και τα βλαστάρια τους. Πίσω άλλοι πέντε δυνατοί. Τελευταίος ο αρχηγός τους. Μεγάλη δύναμη να μπορείς να ζωγραφίζεις! Αυτή η δύναμη με έστειλε σε συνάντηση με τον πρωτόγερο του χωριού.

                                                                Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

 

    Κάποια στιγμή θυμώνει ο πατέρας μου. Κοιτά τη μάνα μου, πάντα σιωπηλή, και φωνάζει “Την βλέπεις την κόρη σου!”. Ε τότε ήταν που δεν άντεξα και ουρλιάζω “Σαρκοβόροι με νύχια γαμψά, μαντέψτε ποιοι είναι, δεν είναι οι λύκοι!”.

                                                                                Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

 

    Το πρόσωπο του αφέντη, σε μας, να ξέρετε, είναι σεβαστό, σχεδόν ιερό. Τα μάτια τους τρέμουν ότι θα το λερώσουν, αν τους κοιτάξουν. Ήταν κατ’ εικόνα και ομοίωση του πατέρα ή της μητέρας που τα γέννησε- πρώτα. Γενιές τώρα τα χωράφια πηγαίνουν στην Πρωτοκόρη ή τον Πρωτογιό, το πιστό αντίγραφο. Τα άλλα δουλεύουν από τα πρώτα τους βήματα, μέχρι τη μέρα που θάβονται μέσα σε μια σπιθαμή γης. Όπως θα έκαναν σε κάποιο ζώο που πέθαινε. Για να το ξεχάσουν ότι υπήρξε. Χωρίς τις ευλογίες του Θεού.

                                                                        Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

     Λίγοι είχαν χωράφια. Άνθρωποι γεννιούνται. Πεθαίνουν. Τα ονόματα των χωραφιών δεν αλλάζουν. Αυτοί οι ξένοι δουλεύουν σε αυτά τα χωράφια. Όταν λέμε ξένοι, να ξέρετε ότι είναι γεννημένοι σε αυτόν τον τόπο και αδέρφια με αυτούς τους λίγους που έχουν τα χωράφια. Έτυχε να μην έχουν γεννηθεί πρώτα στη σειρά. Τίποτε δεν αλλάζει. Μόνο οι δουλειές.

                                                                        Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

 

    Τα πράγματα με μένα, λένε, από νωρίς άρχισαν να μην πηγαίνουν και πολύ καλά. Ακόμη θυμάμαι την καημένη τη δασκάλα μου, σαν να είχε ηλεκτριστεί, τόσο είχε ανατριχιάσει, όταν με άκουσε να λέω “Και τώρα δηλαδή θα πούμε ότι ο κυνηγός είναι καλός. Ο κυνηγός με το τουφέκι παραμάσχαλα καλός;”. Βλέπετε, ήμουνα από τα τυχερά παιδιά, από αυτά που πηγαίνανε σχολείο. Στα μέρη μου, δεν πηγαίναμε όλα, μόνο τα πρωτότοκα.

                                                                                                        Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

 

Όλα τα κορίτσια εκείνη τη μεγάλη μέρα, πηγαίναμε και πηγαίναμε προς τον μεγάλο γκρεμό, στη γέρικη συκιά που έδινε τα πιο γλυκά τα σύκα. Εγώ τελευταία, ξυπόλυτη, ντυμένη με κουρέλια. Γελούσαν μαζί και με έσπρωχναν. Με φώναζαν “καημένη” και άλλα τέτοια. Τις άκουγα και δεν τις άκουγα. Προχωρούσα με σκυμμένο το κεφάλι, τα πόδια με πήγαιναν μπροστά, εγώ τα ακολουθούσα, χωρίς να κοιτάζω δεξιά και αριστερά. Μόνο μπροστά! Όχι το ένιωθα εγώ καημένη δεν ήμουν!

                                 ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!

 Τώρα θα ακούσεις και για μένα. Στα μέρη μου, όλα τα κορίτσια αγωνιζόμαστε για να μας δώσει η μάνα μας την ευχή. Μας ξέρεις τώρα, όλες αγωνιζόμαστε από τα μικρά μας που μας έλεγαν ότι αυτή η ευχή άλλες μας κάνει χελώνες, να σέρνουμε τη σκάφη μας, κολλημένη στην πλάτη μας, στα όρη και τα βουνά, όλη μας τη ζωή.

                                  ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!

 

Ξέρεις, εμένα μου κρατούσε συντροφιά η Σημαδεμένη, αυτή που στο σπιτικό τους κρατούσε άσβηστη τη φωτιά. Η φωτιά την έκαιγε και της σημάδευε το πρόσωπο, τα χέρια, τα πόδια. Ξεθώριαζε η ομορφιά της. Έριχνε τα μαλλιά της, τα απεριποίητα, για να καλύπτει τα σημάδια. Ενώ οι αδερφές της όμορφες και περιποιημένες, με σιγουριά ασύγκριτη. Και, όμως, το κορίτσι με το σημαδεμένο πρόσωπο έφτιαξε με τα σπασμένα κοχύλια και τα ξερά καλάμια κολιέ, με τον φλοιό των δέντρων κάπα και φόρεμα.

                                    ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!

 

Άκου, κορίτσι, ξέρω ότι δεν είναι εύκολο! Θα σου μιλήσω για μένα, εσύ θα ακολουθήσεις ό,τι ακούς να σου ζητά η καρδιά σου! Άλλη η καρδιά η δική μου, άλλη η δική σου, φυσικά και ενώνονται, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα!

                                ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!

     Δεν μπόρεσα να σε αγαπήσω, ούτε σαν το αλάτι. Από τις άλλες κόρες άκουγες για χρυσάφι και ασήμι και έτριβες τα χέρια σου από τη χαρά σου. Δεν χρειάστηκε να με πετάξεις βαθιά μέσα στο δάσος.

                                    

                                    Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ

     Ακόμη αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είσαι τόσο τυφλός και στα μάτια και τα αυτιά και την ψυχή. Καλά τα μεγάλα λόγια, αλλά τα ένιωθες; Ένιωθες αυτή τη τόσο μεγάλη αγάπη από τις κόρες σου; H αγάπη δεν είναι στα λόγια, είναι στις καρδιές.

                                              Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ

     Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να απολαμβάνω το φως, τον αέρα, για να νιώσω τη χαρά, για να ζήσω. “Τίποτα”, από εμένα.

                        

                                        Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ

     “Πιο πολύ και από την ελευθερία, πιο πολύ και από τη ζωή ”, να σου λέει ότι δεν ζει, δεν μεγαλώνει. Και εσύ να περηφανεύεσαι. “Πιο πολύ από τη χαρά”, να σου λέει η άλλη, σαν να γνώρισε ποτέ πώς είναι η χαρά. Λόγια κούφια! Εγώ προτιμώ να σωπαίνω.

                                               Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ

     Αλλά από τα μικρά μας χρόνια, τα αυτιά σου να απολαμβάνουν τα γλυκόλογα μας. Όχι τα δικά μου! Οι καημένες οι αδερφές μου κατέληξαν να σε περιτριγυρίζουν, να μην μεγαλώνουν, αλλά εκεί να μένουν και να σε γλυκαίνουν με λόγια που δεν ένιωθαν. Δεν τα ένιωσαν ποτέ. Μεγάλα λόγια, κούφια!

                                Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ

 

    Επιστρέφει και ο πατέρας και αρχίζει “Ξέρετε συνάντησα τον Τυφώνα, με τις δύο του τεράστιες φτερούγες, ψηλός μέχρι τον ουρανό. Με χέρια φίδια με αυτά μου είπε ότι θα έρθει να σε αρπάξει. Δεν γλιτώνεις, με τα χέρια του αρπάζει και πνίγει όλον τον κόσμο. Μέσα σε μία τέτοια ανεμοθύελλα, με πλησίασε και μου λέει “Δίνεις την κόρη σου ή χάνεσαι και εσύ!”. Με καταλαβαίνεις, είπα “την κόρη μου πάρε” . Να ετοιμάζεσαι!”.

                                      ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

 Ένα κορίτσι είμαι, όπως και πολλά άλλα, που έζησαν παλιά, χθες, αύριο. Κομμένα χέρια. Πώς συνέβη; Και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Μεγάλωνα με το σκεπτικό “Θα σου δώσω αυτό, εάν μου δώσεις εκείνο;”. Από τα μικράτα μου, έτσι με μεγάλωναν οι γονείς. Δεν τους έβλεπα συχνά, αλλά αυτό μόνο θυμάμαι.

                                                                            ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

                

                                                                

 murales di Nicola D'Amico a Civitella Alfedena nel Parco Nazionale d'Abruzzo.

Πηγαίνω στο δάσος. Θέλω να συναντήσω τον λύκο να του πω να προσέχει τους ανθρώπους.

 

Ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. “Είσαι και μόνη σου, ας μη γίνεις και σαν τις Μοίρες τις απέναντι. Θα σε κάνω γυναίκα μου. Τίποτα δεν θα σου λείψει. Τα χέρια σου θα γίνουν λευκά και απαλά.” Δέχτηκα και τότε κατάλαβα αυτό που άκουγα “Οπου ακαμάτρα και λωλή, έχει την τύχη την καλή”.

                                                Η ΑΚΑΜΑΤΡΑ Η ΚΑΛΗ

 “Όχι, απλά δουλεύουν μαζί σαν ένα σώμα. Η μία, με τα τεράστια χέρια της, γνέθει την κλωστή, η άλλη, με τα χείλη της, την σαλιώνει και την ξετυλίγει, και η άλλη, με τα κοφτερά της δόντια, την κόβει”. Με κοιτάζει χαμογελαστός “Σαν τις Μοίρες κάπως!”.

                                    Η ΑΚΑΜΑΤΡΑ Η ΚΑΛΗ 

 

 

 

    Ξέρεις, εμένα μου κρατούσε συντροφιά η Σημαδεμένη, αυτή που στο σπιτικό τους κρατούσε άσβηστη τη φωτιά. Η φωτιά την έκαιγε και της σημάδευε το πρόσωπο, τα χέρια, τα πόδια. Ξεθώριαζε η ομορφιά της. Έριχνε τα μαλλιά της, τα απεριποίητα, για να καλύπτει τα σημάδια. Ενώ οι αδερφές της όμορφες και περιποιημένες, με σιγουριά ασύγκριτη. Και, όμως, το κορίτσι με το σημαδεμένο πρόσωπο έφτιαξε με τα σπασμένα κοχύλια και τα ξερά καλάμια κολιέ, με τον φλοιό των δέντρων κάπα και φόρεμα. Πάνω σε αυτά χάραξε με ένα κοφτερό κόκκαλο τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια, λουλούδια, δέντρα, ζώα. Τα φόρεσε και με τα παράταιρα παπούτσια του πατέρα της, ξεκινά το ταξίδι της, χωρίς να ακούει τις κοροϊδίες και τις κακίες των ανθρώπων του χωριού. Προχωρά μπροστά, χωρίς να κοιτάξει ούτε δεξιά ούτε αριστερά, με βήμα σταθερό. Έξω από το χωριό, αντικρίζει παντού γύρω της, στον ουρανό και τη γη, στα δέντρα, στα ποτάμια και τα βουνά το πρόσωπο της ομορφιάς. Μόνο αυτή! Το πρόσωπο της ομορφιάς καθρεφτίζει την καλοσύνη της ψυχής της, σμίγουν και σβήνουν τις ουλές και τις πληγές. Τώρα το σώμα της έδειχνε αυτό που το κορίτσι ήξερε ότι ήταν πάντα όμορφη.

    Μετά από πολύ καιρό, εκεί συναντώ και τον άντρα που είχα κάποτε αφήσει. Είχε ξεκινήσει και αυτός το ταξίδι του, για να καταλάβει ακόμη καλύτερα ποιος είναι και να νιώθει ακόμη καλύτερα τα λόγια των άλλων. Το ένιωσα, τώρα πια με είχε δει, με είχε γνωρίσει, με είχε καταλάβει. Και σμίξαμε και σμίγουμε μέσα στο φως που μας φανερώνει ποιος είναι ο καθένας μας και ποιος είναι ο άλλος. Τα δυο μας χέρια γερά να μας κρατούν και να μας αγκαλιάζουν!

                                            ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ 

Η εκπομπή "Ταξίδι στην Παραμυθωνία" όπως ακούστηκε ζωντανά στον syzefxi.gr στις 01/05/2021 με καλεσμένους την Λίλη Λαμπρέλλη, την Δήμητρα Λυμπέρη, την Ντορίτα Βοσκαρίδου και την Έλενα Ψαρρά.

 Ταξίδι στην Παραμυθωνία 15/05/2021 Πουλιά by Ταξίδι στην Παραμυθωνία | Mixcloud

 "Να ξέρετε τότε εγώ ήμουν μία μαριονέτα ξύλινη, όπως τώρα` αλλά πλησίαζα και δεν πλησίασα να γίνω ένα αγόρι, όπως τόσα σε αυτόν τον κόσμο` αν δεν είχα τόση λίγη θέληση να μελετώ και αν δεν πίστευα τους κακούς συμμαθητές, δεν το έσκαγα από το σπίτι... και μια ωραία μέρα, ξύπνησα και είχα μεταμορφωθεί σε γάιδαρο με τόσα αυτιά... και τόση ουρά! Τι ντροπή ένιωσα!... Οδηγήθηκα να πουληθώ στην αγορά των γαϊδάρων, με αγόρασε ένας Διευθυντής μίας ιππικής ομάδας, σχεδίαζε να με κάνει μεγάλο χορευτή και μεγάλο σαλταδόρο στεφανιών` αλλά ένα απόγευμα, την ώρα του θεάματος, στο θέατρο έκανα μία άσχημη πτώση και έμεινα κουτσός και στα δύο μου πόδια. Τότε ο Διευθυντής, μη ξέροντας τι να κάνει έναν κουτσό γάιδαρο, με έστειλε να πουληθώ ξανά και με αγοράσατε εσείς!... Και γιατί με αγοράσατε; Με αγοράσατε για να κάνετε με το δέρμα μου ένα τύμπανο!... Ένα τύμπανο!...". "Δυστυχώς! Και για σένα πλήρωσα είκοσι σολδάτα. Και τώρα ποιος θα μου δώσει τα είκοσι καημένα σολδάτα μου;" 

"Μην απελπίζεστε, κύριε. Τόσα γαϊδούρια υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο!"

Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  34

"Μα αλήθεια", ρώτησε η μαριονέτα, "σε εκείνο το χωριό τα αγόρια δεν έχουν καμία υποχρέωση να μελετούν;"

"Ποτέ, ποτέ, ποτέ!"

"Τι όμορφο χωριό!... Τι όμορφο χωριό!... Τι όμορφο χωριό!..."

 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  30

    Την επόμενη μέρα ο Πινόκιο πήγε στο Σχολείο της κοινότητας. 

Φανταστείτε κάποια άτακτα παιδιά, όταν είδαν να μπαίνει στο σχολείο τους μία μαριονέτα! Ακουγόταν ένα γέλιο, που δεν τελείωνε. Κάποιος έκανε ένα αστείο, κάποιος άλλο` κάποιος του τραβούσε το καπέλο` κάποιος του τραβούσε το σακάκι από πίσω` κάποιος προσπαθούσε με μελάνι να του κάνει δύο μεγάλα μουστάκια κάτω από τη μύτη, και κάποιος προσπαθούσε να του περάσει κλωστές στα πόδια και στα χέρια, για να τον κάνει να χορεύει. 

    Για λίγο ο Πινόκιο ξεγλίστρησε` μα τελικά, ένιωθε να χάνει την υπομονή, στράφηκε σε αυτούς που περισσότερο τον τσιμπούσαν και τον είχαν για παιγνίδι, και σε σκληρό ύφος τους είπε "Προσέξτε, αγόρια` εγώ δεν έχω έρθει εδώ για να είμαι το αστείο σας. Εγώ σέβομαι τους άλλους και θέλω να με σέβεστε."

    "Μπράβο, διάβολε. Μίλησες όπως ένα βιβλίο τυπωμένο" φώναζαν κάποια παιδιά. 

    Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  26

"Μα πώς μεγάλωσες έτσι γρήγορα;"

"Είναι μυστικό."

"Μάθε μου το: θέλω να μεγαλώσω και εγώ λίγο. Δεν με βλέπεις; Έχω μείνει τόσο ψηλός όσο μία δεκάρα τυριού."

"Μα εσύ δεν μπορείς να μεγαλώσεις", απάντησε η Νεράιδα. 

"Γιατί;"

"Γιατί οι μαριονέτες δεν μεγαλώνουν ποτέ. Γεννιούνται μαριονέτες, ζουν ως μαριονέτες και πεθαίνουν μαριονέτες."

"Ωχ! Βαριέμαι να είμαι πάντα μαριονέτα!", φώναξε ο Πινόκιο, "Θα έφτασε η ώρα να γίνω και εγώ άνθρωπος..."

"Θα γίνει αυτό, αν το αξίζεις..."

"Αλήθεια; Και τι μπορώ να κάνω για να το αξίζω;"

"Κάτι πολύ εύκολο: να συνηθίσεις να είσαι ένα καλό αγόρι."

"Τι ίσως δεν είμαι;"

"Κάθε άλλο! Τα καλά αγόρια είναι υπάκουα, και εσύ αντίθετα..."

"Και εγώ δεν υπακούω ποτέ."

"Τα καλά αγόρια αγαπούν τη μελέτη και τη δουλειά, και εσύ..."

"Και εγώ, αντίθετα, χαζεύω και αλητεύω όλο το χρόνο". 

"Τα καλά αγόρια λένε πάντα την αλήθεια..."

"Και εγώ πάντα ψέματα"

"Τα καλά αγόρια θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο..."

"Και σε εμένα το σχολείο φέρνει πόνους στο σώμα. Μα από σήμερα και μετά θέλω ν' αλλάξω ζωή"

....

"Θα μελετώ, θα δουλεύω, θα κάνω όλα όσα μου πεις, γιατί, εν συντομία, η ζωή της μαριονέτας με κάνει να βαριέμαι, και θέλω να γίνω αγόρι με κάθε κόστος."

 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  25

 

Η μαριονέτα, τώρα, μπορούσε να αφηγηθεί αυτό που είχε μάθει` μπορούσε, λοιπόν, να πει για τα πιάτα της ντροπής που ήταν συμφωνημένα ανάμεσα στον σκύλο και τις νυφίτσες. Μα θυμήθηκε ότι ο σκύλος είχε πεθάνει, ξαφνικά σκέφτηκε "Σε τι ωφελεί να κατηγορείς τους νεκρούς;... Οι νεκροί είναι νεκροί και το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να τους αφήνεις εν ειρήνη.". 

 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  22

 "Όταν ο νεκρός κλαίει, είναι σημάδι ότι είναι σε διαδικασία ανάρρωσης", λέει με σοβαρότητα το Κοράκι. 

Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  16

 Στο μεταξύ αρχίζει να φυσά ένας άνεμος ορμητικός, τραμουντάνα, που χτυπούσε και μούγκριζε με οργή, χτυπώντας τη μια προς τα εδώ την άλλη προς τα εκεί τον καημένο τον κρεμασμένο, κουνώντας τον βίαια όπως το γλωσσίδι μίας καμπάνας που τραντάζει για γιορτή. Και αυτό το τράνταγμα του  προκαλεί οξείς σπασμούς. Η θηλιά, σφίγγοντας του συνεχώς τον λαιμό, του κόβει την ανάσα.  

Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  15

"Θα σου εξηγήσω αμέσως", είπε η Αλεπού, "Να ξέρεις ότι στο χωριό του Μπαρμπαγιάννη ένα ευλογημένο χωράφι υπάρχει. Όλοι το ονομάζουν το Χωράφι των Θαυμάτων. Σε αυτό σκάβεις μία μικρή τρύπα. Βάζεις, για παράδειγμα, μέσα μία μονέδα χρυσού. Μετά καλύπτεις την τρύπα με λίγο χώμα. Το ποτίζεις με δύο κουβάδες από νερό κρήνης. Το πασπαλίζεις με μία πρέσα αλατιού. Πηγαίνεις στο κρεβάτι σου και κοιμάσαι ήρεμα. Στο μεταξύ, εκείνη τη νύχτα, η μονέδα βλασταίνει και ανθίζει. Το επόμενο πρωί, επιστρέφεις στο χωράφι και τι βρίσκεις; Βρίσκεις ένα δέντρο φορτωμένο με τόσες μονέδες χρυσού όσο τα στάχυα σε ένα όμορφο στεφάνι τον Ιούνη." 

                 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  12

 Kαι ο Πινόκιο, παρόλο που ήταν ένα παιδί πάρα πολύ χαρούμενο, ένιωσε λύπη ακόμη και αυτός: γιατί τη δυστυχία, όταν υπάρχει δυστυχία πραγματικά, την καταλαβαίνουν όλοι: ακόμη και τα παιδιά. 

                 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  8

Μα τα βρήκε όλα σκοτεινά και όλα έρημα. Τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Οι πόρτες των σπιτιών κλειστές. Τα παράθυρα κλειστά και στο δρόμο ούτε σκυλί. Έμοιαζε με τη χώρα των νεκρών. 

                 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  6

 

Ανάμεσα στις τέχνες του κόσμου δεν υπάρχει μία που να έρχεται από μόνη της στο μυαλό;

 Και ποια τέχνη θα είναι αυτή; 

    Αυτή του να τρως, να πίνεις, να κοιμάσαι, να διασκεδάζεις      και να κάνεις από  το πρωί μέχρι το βράδυ την τέχνη του        παγαπόντη;

                 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  4

 

 

"Τι μεγάλα μάτια που έχεις!" είπε η γνωστή μας με την κόκκινη κάπα στον βασανισμένο λύκο. 

"Δεν είναι τα μάτια μου, αλλά το νέφος".

 

 

ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ 

Όταν η τρεχάλα της κοπέλας με το γυάλινο γοβάκι 

φαντάζει 

παραμυθένια μπροστά στη δική μας 

στο γυάλινο κλουβάκι. 

     Γιατί διάλεξα εσένα, ώρα να μάθεις! Από μικρή, πιο μικρή, μία ερώτηση μου είχαν μάθει “Με τι θα με δέρνεις σαν θυμώνεις;”. Έτρεμα, τα μικρά μου ποδαράκια σπαρταρούσαν και τα φτερά μου τα ένιωθα να κόβονται. Όταν σκεφτόμουν τι με περίμενε. Αυτή την ερώτηση την είχαμε μάθει όλες και με τρόπο ρωτούσαμε τον ενδιαφερόμενο.

                                        Η ΜΙΚΡΗ ΠΙΖΕΖ 

 

Αγαπημένε μου,

δεν είμαι πια αυτή που γνώρισες. Δεν ξέρω αν αυτή που γνώρισες σ’ αγάπησε. Θα σου έλεγα ψέματα. Από συνήθεια, έτσι μας έχουν μάθει, σε προσφωνώ “Αγαπημένε”. Όποιος με βλέπει, ακόμη Μικρή Πιζέζ με φωνάζει. Εξωτερικά μία φτερωτή κατσαρίδα είμαι ακόμη. Μέσα μου άλλαξα πολύ!

 

Νύχτωσε, πάλι. Ακούω τη φωνή του κούκου. Όπου να’ ναι θα έρθει το πλασματάκι να μου ρίξει τις σταγόνες του ύπνου στα μάτια μου. Τα κουρασμένα. Σαν να βλέπω τα αγγελάκια να κατεβαίνουν από τον ουρανό και να με πλησιάζουν. Να’ τα με σκεπάζουν.

                                                Η ΚΑΛΤΣΟΜΠΑΛΩΜΑΤΟΥ 

Εδώ κάτι γεννιέται. 

 

Την ακούτε και σχεδόν την πιστεύετε, κατάμαυρα μαλλιά- κάτασπρο δέρμα. Μα, αλήθεια, αυτά είναι ομορφιά; Μόνο τα κατάμαυρα μαλλιά και το κάτασπρο δέρμα; Μπροστά σας, σας πλανεύει να πιστεύετε ότι μόνο μια μαυρομάλλα κάτασπρη είναι όμορφη, και, για σκεφτείτε λίγο, έτσι απορρίπτετε τον εαυτό σας. Μάλιστα, τον εαυτό σας, αν έχετε διαφορετική όψη, άλλων χρωμάτων.

                                            ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ Η ...